Kiedy spojrzę wstecz, widzę to zdarzenie jakby minął przynajmniej tydzień. A minął zaledwie dzień. Był zwykły, wrześniowy dzień. Słońce z chmurami przeplatało się nawzajem z wiatrem. Ja, w drodze do Warszawy z wrażeniem, jakby wszystko mnie stopowało – łącznie z żołądkiem. Czułam jakiś wewnętrzny niepokój, ale nie wiedziałam jaki mógłby być powód. Właściwie to nie było powodu. Na chwilę przed wyjściem z domu usłyszałam syrenę straży pożarnej. "Oho, gdzieś jest wypadek. Mam nadzieję, że nikomu nic się nie stało.” – pomyślałam. Kiedyś Artur zawsze się dziwił, że zwracam na to uwagę, ale w takim mieście jak moje, gdzie wszyscy się…
